عامل اصلی وحدت ایرانیان؛ زبان فارسی و نام ایرانِ اسلامی

وحدت و یکپارچگی سرزمین دیرینه سال و جاوید ایرا ن زمین در گرو هویّت ملی و فرهنگی آن بوده است. هویّتی که در قالب زبان فارسی بالیده و رشد کرده است. آنچه موجب این اتحاد و همدلی گردیده، زبان کهن فارسی بوده است. زبانی که با گسترش همدلی، همزیستی و مهربانی اقوام گوناگون ساکن در این سرزمین را در کنار هم، مدافع یکدیگر و شریک شادی و غم همدیگر قرار داده است. دو دیگر نام بلندآوازۀ ایران اسلامی است. استعمار با تو جه به این دو نکته، تقسیم بندی مرزهای ایرانِ دیرینه سال در دوران اخیر به وسیلۀ عهدنامه های استعماری به‌گونه ای انجام داده که مرزهای این مامِ کهن حالتی شکننده داشته باشد. قدرت‌های استعماری برای دست یافتن به منابع عظیم این کشور با تکه‌تکه کردن و مثله نمودنِ تنِ ایران زمین هر کدام به نحوی درصددِ کسبِ منافع خود بوده اند. این جستار با توجه به آثار زبان و ادب فارسی و نام ایران به دلیل علاقۀ مردم جدا شده از تنِ ایران، با توجه بر شعری از اخوان ثالث، به بیان دو عاملِ اصلی اتحاد و همدلی و همزیستی اقوام ایرانی در گسترۀ ایران پهناور پرداخته است و به دستاوردها و نتایجی از این قبیل اشاره نموده است: شاعران و نویسندگان ایران زمین از همۀ اقوام و نژادهای ساکن در ایران کهن و پهناور، همگی زبان بیان احساس و اندیشۀ خود را فارسی انتخاب نموده اند و نام ایران را با شیرۀ جان پرورانده و پس بر زبان آورده اند. آنان از فارس و آذری، کرد و لر و عرب و بلوچ و طبری و اَرّانی و شَروانی و غیر آن، با یک زبان واحد با همدیگر ارتباط برقرار کرده اند و با نام ایران در کنار هم زیسته و از این وطن در مقابل بیگانه دفاع نموده اند.