آسیب‌شناسی رویکردهای هویت ملی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

بعد از پیمان وستفالیا در سال 1648 قوانین اساسی کشورها در چارچوب رویکرد دولت ملت با ساخت و تقویت هویت ملی و پاسداری از منافع مشترک یک ملت و بر مبنای احترام به اصل حاکمیت و مرزهای سایر دول شکل گرفتند، این دیدگاه تا قبل از انقلاب 1357 در قانون اساسی ایران نیز جریان داشت، اما بعد از انقلاب اسلامی فهم دینی و آرمان‌های آن در تدوین قانون اساسی جدید به صورت رویکرد امت امامت متجلی شد و در کنار رویکرد دولت ملت ساختار دوگانه‌ای را ایجاد نمود که از نظر اهداف و کارکرد با یکدیگر متفاوت می‌باشند و برتری دادن محتوای فراملی رویکرد امت امامت با تضعیف هویت ملی به آسیب‌پذیری کارویژه‌های آن خواهد انجامید.

pathology of national identity approaches in the constitution of the islamic republic of iran

after the treaty of westphalia in 1648, the constitutions of the countries were formed within the framework of the nation-state approach by building and strengthening national identity and preserving national interests and based on respect for the principle of sovereignty and borders of other countries. it was also accepted in the iranian constitution, but after the islamic revolution, religious understanding and its ideals were manifested in the formulation of a new constitution in the form of the ummah-imamate approach and came into being alongside the nation-state approach. the dual structure in terms of different goals and functions and the superiority of the transnational content of the ummah-imamate approach will weaken the national identity and lead to the vulnerability of its features.