آمیختگی دیرینه هویت ایرانیان با مودت اهل بیت پیامبر (ص) (بررسی موردی مقابله مناطق مهمی از ایران با سبّ امام علی (ع) در قرن اول هجری)

سبّ و لعن و بدگویی علنی نسبت به امام‌ علی (ع) از سال 35 هجری مقارن با نافرمانی معاویه نسبت به خلافت امام ‌علی (ع) آغاز شد و از سال 41 به بعد با قبضه شدن قدرت در دست وی رسمیت یافت. بدعت سبّ امام‌ علی (ع) تا سال 50 تبلیغ و ترویج می‌شد، ولی از آن سال به بعد بود که وارد مرحله اجبار خصوصاً در خطبه‌های نماز جمعه شد و این رویه تا به خلافت رسیدن عمر بن ‌عبدالعزیز و لغو سبّ در صَفَر 99 ادامه ‌داشت، اگرچه بعد از وی نیز تا آخر حاکمیت بنی امیه به انحاء مختلف ادامه یافت. در این دوره معمول مناطق تحت حاکمیت امویان از بدعت سبّ امام‌ علی (ع) تبعیت کردند، مگر مردمان شش ناحیه جغرافیایی که همگام با اهل بیت نبی (ص) در مدینه و شیعیان امام علی (ع) در کوفه این ننگ را نپذیرفتند و حاضر به بدگویی نسبت به امام علی (ع) نشدند. این شش ناحیه شامل سیستان، قزوین، قم، ری، خوارزم و غور در محدوده جغرافیایی ایران قدیم قرار داشتند و این موضوع را به خوبی ثابت کردند که بخش قابل توجهی از ایرانیان از همان اوان پذیرش اسلام نسبت به اهل بیت نبی (ص) مودت داشتند که این مودت به صورت پایبندی بر مکتب اهل بیت (ع) (تشیع) در هویت تاریخی آنان تبلور یافت.

the long-standing fusion of the identity of iranians with the affection of the prophet's (pbuh) family (a case study of the confrontation of important regions of iran with insulting imam ali (as) in the first century

insulting, cursing, and publicly slandering imam ali (a.s.) began in 35 hijri, corresponding to mu'awiya's disobedience to the caliphate of imam ali (a.s.), and from 41 onwards, with the seizure of power in his hands, the heresy of insulting imam ali (a.s.) became official. it was preached and promoted until the year 50, but from that year onwards, it entered the stage of compulsion, especially in the sermons of friday prayers, and this practice continued until the arrival of the caliphate of umar bin abd alaziz and the cancellation of the heresy of insulting imam ali (a.s.) in safar 99, although after him, it continued until the end. the destruction of the umayyad tribe continued in different directions. during this period, the areas under the rule of the umayyads followed the heresy of insulting imam ali (a.s.), except for the people of six geographical regions who were in sync with the ahl al-bayt nabi (p.a.) in medina and the shiites of imam ali (a.s.). in kufa, they did not accept this disgrace and refused to speak ill of imam ali (a.s.). these six regions, including sistan, qazvin, qom, ray, khwarezm, and ghor, were located in the geographical area of ancient iran, and they proved this very well that the part that could be from the time of acceptance of islam, the iranians had respect for the ahl al-bayt of the prophet (pbuh), which was expressed in the form of adherence to the ahl al-bayt (pbuh) school (shia) in the identity of their ambition crystallized.