عوامل و سازوکارهای ارتقای اخلاق امدادگری

امدادگری و کمک تخصصی به آسیب‌دیدگان حوادث و بلایا، از مهم‌ترین مسئولیت‌های انسانی است. در‌عین‌حال، به دلیل پیچیدگی زیاد موقعیت‌های بحران، حرفۀ امدادگری جزو دشوارترین کارها بوده، آماده‌سازی امدادگران برای ایفای این نقش، نیازمند طراحی برنامه‌های آموزشی چند‌جانبه می‌باشد. امدادگران روزانه با مسائل و دوراهه‌های اخلاقی زیادی روبه‌ رو می ‌شوند که تصمیم‌گیری اخلاقی را با چالش‌هایی مواجه می‌سازد. ازاین‌رو، برنامه‌های منظم ارتقای اخلاق امدادگری، نه‌تنها به‌عنوان یک وظیفۀ شخصی، بلکه به‌عنوان یک مسئولیت سازمانی، امری ضروری است. در این تحقیق، ابتدا عوامل ارتقای اخلاقی امدادگران در سه بُعد فردی، سازمانی و خانوادگی شناسایی و تبیین شده؛ سپس متناسب با عوامل شناسایی‌شده، ساز‌و‌کارهای مناسب برای تامین این عوامل به‌گونه‌ای که دربرگیرندۀ ساز‌و‌کارهای فردی و ساختاری باشند، پیشنهاد شده است؛ که مشتمل بر چهارده مورد است: هدایت شغلی مناسب، تدوین منشور اخلاقی، آموزش اخلاق حرفه‌ای امدادگری، مشوق‌ها و بازدارنده‌ها، خودآموزی و تزکیۀ نفس امدادگران، خود‌ مراقبتی، حمایت روانی و ارتقای بهداشت روان، آیین‌نامه‌ها و قوانین حرفه‌ای روشن و کافی، فرهنگ اخلاقی سازمان، مدیریت اخلاق‌مدار، تشکیل کمیتۀ اخلاقی، آموزش و پشتیبانی خانواده، پیگیری، ارزیابی اثربخشی برنامه‌ها، شناسایی موانع و اصلاح مداوم برنامه‌ها؛ که موارد مذکور ذیل سه دسته سازوکارهای فردی، سازمانی و خانوادگی جای می‌گیرند.