اثر بخشی زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر بر کیفیت زندگی زناشویی زوجین پس از ترک مواد مخدر مردان

زمینه و هدف: کیفیت رابطه ی زناشویی که تابعی از نحوه ی تعامل زن و شوهرها و شیوه های مقابله ای آنها با تنش های زندگی است، نقش موثری در گرایش به مصرف مواد مخدر، ترک و عود مجدد آن دارد. لذا مداخلات مربوط به خانواده در این زمینه می تواند موثر باشد. از جمله، رویکرد زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر که نوعی رفتار درمانی وابسته به موقعیت است و اعتقاد دارد با افزایش پذیرش در یکی از زوجین، تغییر در زوج دیگر افزایش می یابد. بنابراین این پژوهش با هدف بررسی تاثیر رویکرد زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر بر کیفیت زندگی مردان متاهل معتاد پس از ترک مواد مخدر و همسرانشان، انجام پذیرفت. روش: روش پژوهش حاضر مورد منفرد و نمونه شامل شش زوج بود که به صورت هدفمند انتخاب گردیدند. پرسشنامه کیفیت زندگی(qmi) طی مراحل مختلف اجرا گردید. سه مرتبه قبل از انجام مداخله به منظور تعیین خط پایه، سه مرتبه در حین 8 جلسه مداخله ی زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر و سه مرتبه نیز پس از مداخله به منظور پیگیری اجرا گردید. برای بررسی داده ها از شاخص های آمار توصیفی، تحلیل دیداری نمودارها با شاخص های روند، ثبات، درصد داده های غیر همپوش و همپوش استفاده گردید. یافته ها: یافته ها نشان دادند زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر، با افزایش میانگین سطح کیفیت زندگی، در همه ی شرکت کنندگان تاثیر مثبت داشت، ولی این تاثیر در همه ی شرکت کنندگان معنادار نبود. به عبارتی تنها در دو نفر از شرکت کنندگان داده های غیر همپوش 100/0 بود و شاخص پایایی تغییر از 96/1 در سطح 5 صدم بزرگتر و یافته ها معنادار بود و در دیگر شرکت کنندگان علی رغم افزایش کیفیت زندگی این یافته ها معنادار نبود. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر بر کیفیت زندگی در مردان متاهل پس از ترک مواد مخدر و همسرانشان موثر نمی باشد. لذا پیشنهاد می گردد در صورت استفاده از این رویکرد برای این گروه خاص تغییرات مناسب، همچون توجه مستمر به سطوح اضطراب و تنظیم آن لحاظ گردد.