رابطه نگرش والدین به تربیت جنسی و خودکارآمدی فرزندان با میانجی‌گری خودپنداره

زمینه و هدف: ). نگرش مثبت و مبتنی بر واقعیت نسبت به موضوعات جنسی دیدگاه مثبت را در کودکان ارتقا می‌بخشد و محیطی قابل قبول ایجاد می کند که این کار می‌تواند توسط والدین در سال‌های نخست که اولین سوالات از سوی کودک آغاز می‌گردد صورت گیرد و تعاملی سالم میان والدین و فرزند فراهم کند. این پژوهش با هدف بررسی رابطه‌ی نگرش والدین به تربیت جنسی و خودکارآمدی فرزندان با میانجی‌گری خودپنداره انجام شد.روش پژوهش: این پژوهش از نظر هدف، بنیادی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی است. کلیه‌ی 301 نفراز دانش‌آموزان(پایه‌ی دهم و یازدهم) به همراه یکی از والدین‌شان (پدر یا مادر) به روش نمونه‌گیری در‌ دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه‌ی نگرش والدین به تربیت جنسی (نیکوگفتار و محسنی، 1398)، پرسشنامه‌ی خودپنداره کارل راجرز و پرسشنامه‌ی خودکارآمدی شرر و دیگران (1982) پاسخ دادند. برای تحلیل دادهها ازروش‌های آمار توصیفی، ماتریس همبستگی و تحلیل مسیر استفاده شد. مقاله حاضر بر گرفته از پایان نامه مصوب شورای تخصصی پژوهشی و کمیته اخلاق دانشگاه پیام نور با شناسه اخلاق ir.pnu.rec.1400.143 استیافته ها: یافته‌های حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که نگرش والدین به تربیت جنسی به طور مستقیم بر خودکارآمدی فرزندان تاثیرگذار است و خودپنداره اثر مستقیم معناداری بر روی خودکارآمدی فرزندان دارد. همچنین نگرش والدین به تربیت جنسی اثر غیرمستقیم و معناداری به واسطه‌ی خودپنداره بر خودکارآمدی فرزندان دارد .از این رو میتوان خودپنداره را به عنوان یک میانجی مناسب در بین نگرش والدین به تربیت جنسی و خودکارآمدی فرزندان در نظر گرفت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده نگرش والدین به تربیت جنسی می‌تواند به طور غیرمستقیم و با واسطه‌ی خودپنداره بر روی خودکارآمدی فرزندان تاثیرگذار باشد. به این معنا که با افزایش خودپنداره و نگرش مثبت والدین به تربیت جنسی، خودکارآمدی دانش‌آموزان افزایش می‌یابد نگرش مثبتی که والدین به تربیت جنسی دارند باعث می شود فرزندان تربیتی بر پایه‌ی تایید و پذیرش، شنیدن تشویق و ترغیب و پاسخگویی دلسوزانه از زبان والدین به جای تحقیر و سرزنش را تجربه کنند