مقایسه رضایت زناشویی و رضایت از فرزندپروری در والدین ایرانی

زمینه و هدف: جنسیت نقش اساسی در توزیع نقش در خانواده و موقعیت اجتماعی دارد، ازین‌رو، توجه به برآیندهای خانوادگی با عنایت به جنسیت از اهمیتی ویژه برخوردارست. رضایت والدینی به میزان رضایت والدین از فرزندان در تعاملات والد-کودک و رفتار کودک اشاره دارد که می‌تواند از عوامل مختلف فردی و تعاملی چون کیفیت تعاملات زوجین و رضایت آنها از رابطه متاثر شود. رضایت زناشویی نیز حالتی روانی است که بازتاب منافع و هزینه‌های درک‌شده ازدواج برای یک فرد خاص است. از آنجایی که رضایت از تعامل با همسر و فرزند مولفه مهم در کیفیت و پایداری زندگی زناشویی و غنی‌بودن رابطه والد-فرزندی است، توجه به عوامل تاثیرگذار بر برایندهای همسری و والدگری امری ضروری است.روش پژوهش: روش پژوهش از نوع پس‌رویدادی بود. نمونۀ پژوهش 598 والد (127 پدر و 471 مادر) بودند که به روش نمونه‌گیری دردسترس و داوطلبانه از طرق پیمایش آنلاین از شهرهای مختلف ایران در مطالعه شرکت نمودند. ابزارهای پژوهش شامل دو مقیاس رضایت والدینی کانزاس (جیمز و همکاران، 1985) و رضایت زناشویی کانزاس (شام و همکاران، 1983) بود. یافته‌ها: نتایج حاصل از آزمون مانوا نشان داد که دو گروه مادران و پدران در دو متغیر رضایت زناشویی و رضایت والدینی تفاوت معناداری باهم داشتند (001/0, p< 25/7 f=)، مادران با میانگین رضایت زناشویی 38/4± 95/15 رضایت زناشویی پایین‌تری نسبت به پدران گزارش کردند، همچنین مادران با میانگین رضایت والدینی 3/2± 002/11 رضایت والدگری پایین‌تری نسبت به پدران گزارش نمودند. نتیجه‌گیری: شواهد پژوهشی حاکی از پایین‌بودن مولفه‌های سلامت روان در زنان به دلیل سهم آنها از توزیع قدرت در منزل، فشارها و انتظارات اجتماعی از نقش همسری و مادری و نوع مولفه‌های تاثیرگذار در رضایت زنان است. توجه به نقش ویژۀ زنان در مدیریت تعاملات همسری و فرزندی و مطالعه عوامل اثرگذار براین فرایند اهمیتی مضاعف برای متخصصان حوزه خانواده دارد.