ارائه الگوی توسعه آموزش 4.0 و ارتباط آن با صنعت در نظام آموزش عالی ایران

هدف از این پژوهش ارائه الگوی توسعه آموزش عالی 4.0 می باشد. رویکرد پژوهش حاضر کیفی و با روش تحلیل مضمون است. اطلاعات آن به صورت مطالعه کتابخانه ای و اسنادکاوی گردآوری شده است. تمامی مطالعات انجام شده از سالهای 2011 تا 2022 در آموزش 4.0 بوده است. از مجموع مقالات و کتب بررسی شده، متناسب با ارتباط موضوعی داده‌ها، 20 مطالعه به روش ملاک محور و بر اساس سوال پژوهش متون به طور سیستماتیک مورد بررسی قرار گرفته شد. برای تحلیل داده‌های به دست آمده از روش تحلیل مضمون به احصای مضامین برای پاسخ به سوال تحقیق است و در نهایت الگوی مفهومی توسعه آموزش عالی 4.0 بر مبنای یافته‌های پژوهش طراحی گردید. برای بررسی اعتبار شبکه مضامین به دست آمده، از معیارهای اعتبارسنجی کیفی قابل قبول بودن و قابل اعتماد بودن استفاده شد. برای شبکه مضامین از روش‌های » قابل قبول بودن « ممیزی همگنان استفاده شد به این معنا که علاوه بر اینکه مضامین فراگیر، سازمان‌دهنده و پایه، با مطالعه مبانی نظری، پیشینه تحقیق، اهداف تحقیق و منبع، انتخاب و تایید شدند، نظرات و رهنمودهای گروهی از خبرگان این حوزه نیز لحاظ شد و قبل از کدگذاری، جرح و تعدیل نهایی به عمل آمد. نتایج حاصل منجر به تدوین الگوی نهایی گردید که شامل 3 مقوله اصلی 1. شایستگی‌های 4.0 ( شامل 4 زیر مقوله آموزش مهارت‌های 4.0 به دانشجویان، بازآموزی کارکنان صنعت 4.0، مهارت‌های اساتید آینده نگر 4.0، ویژگی‌های رهبران آموزشی 4.0 )، 2. فناوری‌های دیجیتالی (شامل 6 زیر مقوله هوشمندسازی پلتفرمیک با ict، ارزشیابی‌های هوشمند 4.0، هوشمندسازی الگوهای یادگیری، فضاهای آموزشی هوشمند، برنامه‌ریزی درسی 4.0، رشته‌های دانشگاهی 4.0)، 3. چالش‌های توسعه ای آموزش عالی 4.0 (شامل 6 زیرمقوله به روزرسانی زیرساخت فناوری‌ها، پشتیبانی مالی ملی برای سرمایه‌گذاری، به روزرسانی شایستگی‌های اساتید، دانشجویان، ذی نفعان آموزشی و بازآموزی کارکنان صنعت 4.0، نوسازی برنامه‌های آموزشی ، مشارکت فعال همه ذینفعان آموزشی، بیکاری در مشاغل کم مهارت) می‌شود.