مجازات احتکار در نهج البلاغه و آراء فقها

از دیدگاه نهج البلاغه و فقهای شیعه، احتکار یک عمل مجرمانه تلقی شده است . بعضی از فقها احتکار طعام را فقط در جایی که نایاب باشد و در انحصار یک شخص خاص باشد و عرضه نکردن آن ، موجب اخلال در نظام باشد، عملی حرام دانسته‌اند و مشهور فقها احتکار را در غیر شرایط مذکور، عملی مکروه دانسته‌اند. احتکار شامل: گندم ، جو ، خرما ، کشمش، روغن حیوانی و روغن زیتون است که در مورد روغن زیتون و نمک بین فقها اختلاف نظر وجود دارد. امام علی (ع) در نامه 53 نهج البلاغه خطاب به مالک اشتر فرموده است ... فَمَنْ قارَفَ حُکْرَةً بَعْدَ نَهْیِکَ اِیّاهُ فَنَکِّلْ بِهِ وَ عاقِبْهُ فى غَیْرِ اِسْراف یعنی بعد از بیان ممنوعیت احتکار، اگر کسی مرتکب آن شد، او را مجازات کن و در مجازات آنها زیاده روی نکن. بعضی از فقها مجازات تعزیری را برای احتکار در نظر گرفته‌اند. حاکم شرع می‌تواند شخص محتکر را ملزم به فروش اموال احتکار شده نماید و او را از اجحاف در حق مشتری منع نماید، این عمل یک مجازات مالی تلقی می‌شود. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از ابزار فیش برداری و به روش کتابخانه‌ای با استفاده از نهج البلاغه و کتب فقهی تهیه شده است.