تحلیل تقابل میان تقدیر رزق و کار از دیدگاه امام علی (ع) در نهج البلاغه

سنت خداوند بر آن تحقق یافته است که با مشیت خود همه مخلوقات را از رزق الهی بهره مند گرداند. برای همه موجودات و انسان ها روزی معینی در نظر گرفته شده است که نصیبش می شود اما عواملی وجود دارد که موجب وسعت یا تنگی رزق می شود که این عوامل، گاهی به اعمال انسان بستگی دارد و گاهی نیز مصلحت الهی بر آن تعلق می گیرد. پژوهش حاضر، با عنوان تحلیل تقابل میان تقدیر رزق و کار از دیدگاه امام علی علیه السلام در نهج البلاغه بوده که به روش توصیفی و تحلیلی نگاشته شده است. امام علی علیه السلام الگوی کامل یک زندگی ایمانی برای تمام انسان ها بودند. سخنان گهربارشان همواره سرمشق و راه گشا بوده و برترین تعالیم دینی و معرفتی را می توان از سخنان آن حضرت اقتباس نمود. مسئله رزاقیت خداوند و تضمین روزی مخلوقات؛ به ویژه انسان ها از سوی پروردگار، در متون اسلامی به اثبات رسیده است که از جمله در کلام مولا علی علیه السلام به وضوح این مسئله مشاهده می شود. آن حضرت، ضمن بیان مقدر بودن روزی انسان از سوی خداوند، بر کار و تلاش، بسیار تاکید نموده و همگان را به انجام فعالیت های اقتصادی جهت تامین معیشت و رفع نیازهای مادی فراخوانده اند. بر اساس کلام امیرالمومنین علیه السلام هرچند خداوند رزق همه انسان ها را بر طبق سنت دیرینه خود تقسیم می کند اما بر هر شخصی لازم است که جهت دست یابی به روزی و امرار معاش خود، به کسب و کار بپردازد. همچنین گاهی اوقات، روزی انسان، زیاد یا کم می شود که این مساله نیز یا به دلیل امتحان و آزمایش و یا نتیجه اعمال و رفتار اوست. بنابراین بر طبق سخنان امام علی علیه السلام همه انسان ها باید جهت جلب رزق و نعمت، به فعالیت اقتصادی اقدام نمایند و پسندیده نیست که به بهانه مقدر بودن روزی از سوی خداوند، از کار و تلاش دست بردارند.