فرهنگ کسب وکار وکارآفرینی از منظر امام علی (ع) در نهج البلاغه

ادیان الهی ازدیرباز انسان را به کسب علم ودانش وکسب وکار واشتغال هدایت ومردم را به کارکردن تشویق نموده اند. دین مبین اسلام هم با توجه به خاتمیت آن توجه ویژه ای به علم آموزی وکار وصنعت داشته است . برای روشن شدن جایگاه علم در متون اسلامی و اینکه علوم تجربی نیز مورد نظر اسلام است نمونه آیات نورانی قرآن کریم مانند: «قل هَل یستوی الذینَ یَعلمون و الذینَ لا یَعلَمونَ.» بگو آیا دانایان ونادانان برابراند؟ ویا« یَرفَع الله الذین َ آمنو منکم و الذینَ اوتوا العلمَ دَرجَات : خداوند به آنانی که ایمان آورده اند و کسانیکه علم و دانش دارند درجات عظیمی می بخشد روشنگری نموده و یا احاذیث شریف از نبی مکرم اسلام در کتاب شریف نهج الفصاحه و امام علی (ع) در کتاب شریف نهج البلاغه ،که مجموعه ای است به ابعاد وجودی یک انسان کامل و دربردارنده شفای دردهای روحی بشر و راز هدایت اجتماعی و سیاسی است و می توان گفت منشور انسان سازی و دریچه نور و راهی از ملک تا ملکوت است و امام علی (ع) معتقد است انسان عصاره نظام آفرینش و خلاصه هستی است . شیوه عملى آن حضرت اشتغال به اصل کار و مفید بودن ،بدون این که شکل کار براى او مطرح باشد ،گویای وجود آن روح عظیم بیکران در قالب جسم خاکی است.. در نظام ارزشی ودر کلام معصومین و به ویژه در نگاه امام علی در نهج البلاغه امور اقتصادی ومقوله کارآفرینی ،بخش مهمی از زندگی آدمی را به خود اختصاص داده. وتجلی توحید را در کارآفرینی که کار هر روزه خداوند است را می بینند. دراین مقاله برانیم که به اهمیت کسب و کار وکارآفرینی از منظر امام علی در نهج البلاغه بپردازیم.