خوانش ارجاعی در نظام کلامی نهج البلاغه (مطالعه موردی با رویکرد فضای کسب و کار)

در نقد ادبی منظور از خوانش، نوعی خواندن متن با ویژگیهای خاص خود است که با فهم، تفسیر و تاویل همراه باشد با هدف ایجاد فهمی درست و تا حد امکان یکسان. در این راستا می‌توان گفت: خوانش ارجاعی در نظام کلامی ‌از زیر مجموعه مباحث بینامتنی است که به بررسی عناصر متنی و لفظیی می پردازد که ساخته و پرداخته متون دیگری است و مستقیم یا غیر‌مستقیم در ارائه متن دوم دخالت دارند. در این راستا تاویل و تفسیر متن نهج البلاغه که از متون ادبی و زبانی در کانون این مباحث است می‌تواند با توجه به این موضوع از قابلیت و اطمینان بیشتری برخوردار گردد و تحلیل درستی از آن بخصوص در مواردی که به شیوه کسب و کار مربوط است ارائه شود. بنابراین تاثیر پذیری این کتاب در مباحث موجود باتوجه به خوانش ارجاعی در نظام کلامی و گفتاری آن از مبحث عمده مقاله مذکور است که با روش توصیفی تحلیلی به نگارش درآمده‌است. این تاثیرپذیری شامل مباحثی مانند: مباحث اخلاقی، اجتماعی، سیاسی و پایداری در راستای فضای تولید می شود که با ویرایش معنایی موجود در نهج‌البلاغه سازگار شده و با تطوّر دلالی همراه گشته است که نمونه‌های این تاثیر پذیری در این مقاله مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. ماحصل این پژوهش حکایت از این دارد که خوانش ارجاعی در متون نهج البلاغه چه به صورت تک ارجاعی و چه به صورت چند ارجاعی می‌تواند موجبات فهم بهتر را فراهم سازد و رابطه بینافرهنگی و بینا زبانی دو دوره قبل و بعد از اسلام را بر همگان مشخص سازد.