بررسی مقایسه ای مدالیته و صدای دستوری بین خطبه ها و نامه های نهج البلاغه

سبک، مولود نگرش و ایستار گوینده درباره ی امور هستی است که سبک شناسی به عنوان روشی از تفسیر متن، نقش اساسی برای کشف دیدگاه پنهان ادیب دارد. با توجه به این که نهج البلاغه علاوه بر جنبه های دینی آن یک اثر جاویدان ادبی است. لازم است از جهات مختلف زبان شناسانه تحلیل شود. و از آن جایی که بررسی رویکردهای نوین زبان شناختی در نهج البلاغه گسترده نبوده، و سال هاست تحلیل متون ادبی از مرحله توصیفی عبور کرده است. بنابراین پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی و در چارچوب سبک شناسی لایه ای به بررسی مقایسه ای وجهیت (مدالیته) بین خطبه ها و نامه های نهج البلاغه می پردازد. نتایج حاکی از آن است؛ قاطعیت و واقعیت گرایی از بارزترین ویژگی های سبک شخصی امام (ع) است؛ زیرا قاطعیت در جوانب مختلف زبانی خطبه ها و نامه ها حاکم است. و صدای دینامیک و پویا در خطبه ها و نامه ها پویایی خاصی در سبک امیرالمومنین (ع) شکل داده است.