بررسی آثار روانی اشتغال در تعالی فرد و جامعه بر اساس آموزه های نهج البلاغه

حیات جوامع بشری برای تداوم و بقا نیازمند کار است. انسان بخش عظیمی از نیازهای خود را به وسیله ی کار فردی و یا گروهی تامین می نماید. کار همواره در آموزه های دینی و ارزش های معنوی در اسلام مورد اهمیت ویژه ای قرار گرفته است. قرآن کریم و ائمه اطهار(ع) همواره به انسان تلاشگر احترام زیادی گذاشته و ارزش ویژه ای برای وی قائل شده اند. مقوله کار و تلاش از دیدگاه امام علی (ع) و اثر جاویدان ایشان در نهج البلاغه نیز همواره مورد توجه ویژه ای بوده است. از دیدگاه امام علی (ع)، ارج و منزلت هر انسانی به میزان کارشان مشخص شده و بدون در نظر گرفتن آن، عدالت محقق نمی گردد. کار، انسان را از آسیب های روانی، فردی و اجتماعی دور کرده و انسان را به معبود خویش نزدیک می سازد. با توجه به اهمیت موضوع کار و مطالب ارزشمندی که در این زمینه از دیدگاه امیرالمومنین علی (ع) در نهج البلاغه جمع آوری گردیده است، در نظر است تا در این پژوهش به طور ویژه آثار روانی که کار و اشتغال بر تعالی افراد در جامعه دارد، مورد بررسی قرار گیرد. از این رو رویکرد مورد نظر در این پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و جنبه های مختلف کار و اشتغال بویژه آثار روانی آن در رشد و تعالی جامعه مورد ارزیابی قرار می گیرد.