جایگاه بنیان‌های تولیدی و تولیدگران در سیره امام علی«ع» و نهج‌البلاغه

آنچه بر حکومت اسلامی واجب است، آن است که برای اقتصاد جامعه برنامه‌ریزی کند و پیوند‌ها و روابط اقتصادی را به صورتی منظّم که دارای قوام و توازن باشد درآورد تا زمینه برای آن فراهم شود که دین خدا بر جای باشد و مردمان بتوانند قسط و عدل را بر پای دارند.سیرۀ اقتصادی امیرمومنان«ع»، تجسم عینی احکام، آرمان‌ها و ارزش‌های اسلامی است. فعالیت‌های اقتصادی امام علی«ع» بر اساس یک برنامۀ کامل اقتصادی است. در این برنامه، بنیادی‌ترین اصل زندگی «جلب خشنودی خدا و خوف از عذاب او» است. این اصل بر تمامی رفتار‌های اقتصادی امام حاکم است.در این مقاله سیرۀ اقتصادی حضرت علی«ع» و شیوۀ رفتاری ایشان با صاحبان صنعت، تجارت، خدمات را بررسی کرده تا به الگوی رفتار اقتصادی ایده‌‌آل اسلامی دست یابیم؛ وظیفه بازرگانان، تولیدکنندگان، صنعت‌گران است که همواره جانب انسان‌های فرو‌دست را در نظر بگیرند و کسب و تجارت و تولید را یک امانت اجتماعی و یک وظیفه الاهی و یک تعهد انسانی بدانند و محل کسب و تجارت و تولید را محل عبادت بشمارند، نه گردنه غارت و با این دید والای روحانی و با پاکی و پرهیز از حرص و طمع پا به محل کار گذارند و بهداد و ستد‌های سالم و منصفانه بپردازند و قشرهای ضعیف و محروم را عضو خانواده خود بدانند، روش تحقیق به صورت کتابخانه‌ای و با جستجو در متن نهج‌البلاغه صورت گرفته است.