پیامد های روانشناختی اشتغال بر اساس آموزه های نهج البلاغه

رشد تمدن، سرمایه و ذخیره ی ملی در گرو اشتغال است. اگر افراد جامعه ای به طور نسبی بتوانند کار و شغل مناسب به دست آورند و شغل آنان متناسب با استعدادها، توانایی ها و علائق آنها باشد، زمینه برای نوآوری، ابتکار، رشد و پیشرفت در ابعاد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه به وجود می آید. رهاورد روحیه کار و تلاش در یک جامعه و یک خانواده، اقتصاد سالم و قوی آن جامعه و خانواده است. کار و تلاش رمز بقا و سرزندگی همه جوامع انسانی است. مردمی که با تکیه بر توانمندی و ذخایر خداداد ملّی خویش، بر ضعف و فقر غلبه کرده‏اند، مایه خرسندی درونی و اقتدار خویش را فراهم ساخته‏اند. در سایه تدبیر و تعقّل و برنامه‏ریزی و با تلاش، می‏توان زمینه رشد تعالی و تکامل معنوی و مادی را فراهم ساخت و جهان هستی را مسخّر خود نموده، در پرتو فعالیت و تحرّک، به آبادانی دنیا و آخرت خویش دست پیدا کرد. پیشوایان دینی از جمله حضرت علی (ع) همواره اشتغال را امری مهم و ضامن ادامه زندگی و بقای جامعه دانسته اند. از دیدگاه نهج البلاغه عدم اشتغال سرچشمه بسیاری از عوارض و آثار روانی، پناه بردن به مواد الکلی، ناسازگاری های درون خانوادگی، از بین بردن رفتارهای عاطفی و ارتباطات اجتماعی است.