زیرساخت‌های ارتباطات مجازی برای تامین عدالت آموزشی در کشور در مواجهه با تهدیدات نابرابری برخورداری از زیرساخت‌های خدمات آموزشی

مناطق مختلف ایران همواره به دلیل کمبود زیرساخت‌ها و خدمات آموزشی از نابرابری‌های فضایی رنج برده اند. از طرفی ناتوانی آموزش و پرورش در مقابله با نیازهای روز افزون جوامع بشری و کم‌بهره‌بودن روش‌های سنّتی حرکت به سمت توسعه فناوری اطلاعات را بسط داده است. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی از نوع تحقیقات کاربردی بوده است که با هدف بررسی وضعیت دسترسی به زیرساخت‌های آموشی کشور، به تبیین عدم‌تعادل‌های آموزشی در دو گروه زیرساخت‌های ارتباطات مجازی و زیرساخت های خدمات آموزشی اعم از کلاس درس، مدرسه و فضاهای آموزشی در سال 1400 پرداخته است. بدین منظور با بکارگیری روش ترکیبی تاپسیس و آنتروپی شانون و تحلیل خوشه‌ای سلسله‌مراتبی استان‌های کشور از نظر برخورداری از زیرساخت‌های ارتباطات مجازی و خدمات آموزشی اولویت بندی گردید و نتایج حاصل از آن به‌صورت فضایی ترسیم گشت. در ادامه از طریق آزمون تی تک‌نمونه‌ای، میزان برخورداری استان‌های کشور در دو گروه زیرساخت‌های ارتباطات مجازی و زیرساخت‌های خدماتی آموزش مورد مقایسه قرار گرفت. یافته‌ها نشان از وجود شکاف و نابرابری در استان‌های کشور از نظر برخورداری از زیرساخت‌های ارتباطات مجازی به‌عنوان آموزش الکترونیکی و زیرساخت‌های خدمات آموزشی به‌عنوان آموزش سنّتی است که مقدار نابرابری در برخورداری از زیرساخت‌های ارتباطات مجازی در میان‌استان‌های کشور، بیش از زیرساخت‌های خدمات آموزشی اعم از کلاس درس، مدرسه و فضاهای آموزشی بوده است. اما باتوجه به آنکه زیرساخت‌های ارتباطات مجازی در شهرهای با تراکم جمعیتی بالا مانند استان‌های تهران و البرز از شرایط مطلوبی برخوردار است؛ می‌تواند به عنوان فرصتی در جهت جبران کمبود زیرساخت‌های خدمات آموزشی حاصل از افزایش نرخ شهرنشینی دراین استان‌ها، مورد استفاده قرار گیرد و در شرایط بحران به‌عنوان جایگزین مناسبی برای آموزش سنتی مطرح گردد.