کاوش به منظور لایه نگاری در اشکفت گورکی، ارسنجان، فارس

دشت میان کوهی ارسنجان به‌صورت دشتی باریک و گسترده، با شیب کمی با جهت شمال غربی به جنوب شرقی به سمت دریاچه‌ی طشک امتداد یافته است. این منطقه برای نخستین‌بار توسط هیئت ژاپنی به سرپرستی جی رو ایکیدا مورد بررسی فشرده‌ی باستان‌شناختی قرار گرفت (ikeda 1979). نتیجه‌ی این بررسی، کشف و شناسایی تعداد زیادی محوطه‌ی باستانی از دوران پارینه‌سنگی تا دوران اسلامی بود. در زمستان سال 1385 خورشیدی، برفی اقدام به بررسی منطقه نمود و ضمن بازدید از محوطه‌های شناسایی‌شده توسط ایکیدا، محوطه‌های جدیدی متعلق به دوران سنگ را شناسایی و معرفی نمود (برفی 1386). در سال 1386 خورشیدی، سونکی و زیدی در طی انجام پژوهش‌های نجات‌بخشی در دره‌ی بلاغی، بازدید کوتاهی از منطقه و برخی از محوطه‌های شاخص این منطقه کردند. بعدها تیم مشترکی از باستان‌شناسان ایرانی و ژاپنی در طی سه فصل در پاییز 1390، زمستان 1390 و تابستان 1391 خورشیدی به کاوش در اشکفت سید خاتون (تنگ شکن) در این منطقه پرداختند (tsuneki & hourshid 2012; tsuneki & mirzaii 2012; tsuneki 2012; tsuneki et al 2012).در بهار سال 1392 خورشیدی نیز دشت ارسنجان مورد بررسی و بازنگری دوباره قرار گرفت که جدای از بازدید محوطه‌های بررسی سال 1977، چندین محوطه‌ی جدید دیگر نیز شناسایی گردید (سونکی، گفتگوی خصوصی 1400). با توجه به پژوهش‌های انجام‌شده، این منطقه از پتانسیل زیادی در جهت مطالعه‌ی تحولات فرهنگی در طی دوران پارینه‌سنگی میانه تا آغاز نوسنگی برخوردار است. به همین دلیل و پس از هماهنگی با هیئت ژاپنی، نگارنده تصمیم به انجام پژوهش در این منطقه گرفت. پرواضح است که کاوش در محوطه‌های پارینه‌سنگی که دارای نهشته‌های فرهنگی برجا هستند از اهمیت بالایی در جهت مطالعه و بازسازی دقیق توالی فرهنگی استقرارهای این دوران برخوردار است. همچنین داده‌های به‌دست‌آمده از کاوش این محوطه‌ها به بازسازی اقتصاد معیشتی و شرایط زیست‌محیطی منطقه در طی دوران استقرار این مکان‌ها کمک شایانی خواهد کرد. به همین منظور عملیات کاوش در اشکفت گورکی با هدف لایه‌نگاری و همچنین نجات‌بخشی با مجوز شماره‌ی 40035585 مورخ 27/9/1400 پژوهشگاه میراث‌ فرهنگی از تاریخ سوم دی‌ماه تا 24 دی‌ماه 1400 خورشیدی انجام گرفت