بررسی اثرات تائورین بر سمیت عصبی ناشی از آلومینیوم کلراید در موش سوری نر

مقدمه و هدف: آلومینیوم جز آلاینده‌های محیطی می باشد و می‌تواند باعث سمیت عصبی گردد. تائورین جز ترکیبات آمینو اسید سولفوری غیر‌‌پروتئینی محسوب می‌شود و خواص درمانی سودمند آن در بیماری های مختلف اثبات شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر محافظتی تائورین بر نوروتوکسیسیته ناشی از آلومینیوم کلراید در موش سوری می‌باشد.روش کار: در این مطالعه تجربی 32 سر موش سوری نر جهت مدل آزمایشگاهی به 4 گروه 8 تایی:کنترل، آلومینیوم کلراید (50 میلی گرم بر کیلوگرم ، به روش داخل صفاقی) ، تائورین در دو مرحله (2 ساعته) قبل و بعد از تزریق آلومینیوم کلراید با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم (داخل صفاقی) تقسیم شدند. در این مطالعه تست های استرس اکسیداتیو شامل محتوای گلوتاتیون، لیپید پراکسیداسیون، ros و عملکرد میتوکندریایی ( mtt ( به همراه تغییرات هیستوپاتولوژیکی بافت در میتوکندری های مغزی انجام شد.یافته‌ها: نتایج مطالعه نشان داد که آلومینیوم کلراید به طور معنی داری (0.0001>p) باعث افزایش ros، لیپید پراکسیداسیون و کاهش گلوتاتیون و عملکرد میتوکندریایی سلول های بافت مغزی نسبت به گروه کنترل شد. تائورین درموش های تیمار شده به طور معنی داری باعث کاهش ros و لیپیدپراکسیداسیون و افزایش بهبود محتوای گلوتاتیون و عملکرد میتوکندری در بافت مغزی موش شد. همچنین این مطالعه نشان داد که تائورین باعث کاهش تغییرات ساختاری ناشی از آلومینیوم کلراید در بافت مغزی شد.نتیجه‌گیری: در این مطالعه می توان پیشنهاد داد که تجویز تائورین سمیت عصبی ناشی از آلومینیوم کلراید را کاهش داده و پارامترهای آنتی اکسیدانی بافت مغزی را بهبود بخشید. تائورین احتمالا با مکانیسم آنتی اکسیدانی باعث کاهش استرس اکسیداتیو ایجاد شده توسط آلومینیوم کلراید شد.