مروری بر روش های پایدارسازی نانوذرات و بررسی سورفکتانت های موثر بر آن

نانوذرات به عنوان اشیائی با حداقل یک بعد تعریف میشوند که در محدوده 1 تا 100 نانومتر قرار دارند. با کاهش ابعاد مواد از حالت تودهای به مقیاس نانو، هم نسبت سطح به حجم و هم انرژی سطحی افزایش مییابد. از آنجا که ویژگیهای مقیاس نانو، انرژیهای بالاتری را در مقایسه با مواد تودهای نشان میدهند، همه اشیا در مقیاس نانو در مقایسه با مواد تودهای، تحت شرایط دمای اتاق و فشار استاندارد،در حالت ترمودینامیکی نامطلوب قرار دارند. یکی از ویژگی های مهم مورد انتظار برای نانو ذرات سنتز شده پایداری است . این اصطلاح به طور گسترده ای برای توصیف حفظ خاصیت نانوساختار ،اعم از تجمع، ترکیب، تبلور، شکل، اندازه و شیمی سطح استفاده می شود. در نتیجه ،این عبارت کلی،معانی مختلفی دارد، که به ویژگی خاص نانوذرات مورد نظر و یا کاربرد آن بستگی دارد. تجمع رایج ترین شاخص پایداری نانو ذرات است. در مقیاس نانو، به دلیل افزایش سطح و تغییرات احتمالی در ساختار و ترکیب سطح، انرژی سطح و در نتیجه کل انرژی سیستم افزایش می یابد. این نانوذرات برای کاهش انرزی سطح تمایل به تجمع دارند ، در نتیجه عمده ترین مشکلی که در کاربرد نانو ذرات وجود دارد، تمایل به تجمع و کلوخه ای شدن آن ها است که کارآیی سیستم را به شدت پایین می آورد.