مروری بر کاربردها و منع مصارف گیاه آویشن در برخی منابع طب سنتی ایران و مطالعات رایج

سابقه و هدف: تنوع اقلیمی ایران موجب دگرگونی و تنوع در پوشش گیاهی شده است و آویشن از جمله گیاهانی است که در دامنه وسیعی از اقلیم‌ها کشت و کار می‌شود و در طب سنتی ایران و جهان، مصرف دارویی دارد. هدف از تحقیق حاضر، مروری بر کاربردها و منع مصارف گیاه دارویی آویشن در طب سنتی و رایج است. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع کتابخانه‌ای است که به شیوه مروری و با بهره‌گیری از کتاب‌های مهم طب سنتی مانند مخزن الادویه، قانون و ذخیره خوارزمشاهی و اکسیر اعظم و جستجو در 34 مقاله استخراج شده از پایگاه‌های اطلاعاتی در دسترس نظیرsid ،scopus ،pubmed ،google scholar ،science direct انجام شد. یافته‌ها: آویشن با نام‌های مزنجوش آفریقایی، آویشم، آویشه، افشن، آذربه، در فارسی با نام صعتر، و در عربی با نام کلکلیک‏ در منابع طب سنتی ذکر شده است. تیمول جز اصلی ترکیبات فنلی در گیاه آویشن است. از این گیاه می توان در درمان عفونت های انگلی، بیماری های عفونی، ویروسی، آلزایمر و دیابت استفاده کرد. آویشن در افراد دارای اختلالات تیروئیدی، نارسایی قلبی، بیماری‌های آنتروکولیک و گاستریک منع مصرف دارند. نتیجه‌گیری: باتوجه‌به پژوهش‌های انجام‌گرفته در مطالعات طب سنتی و رایج، آویشن به‌عنوان یکی از پرمصرف‌ترین گیاهان دارویی در ایران موردتوجه قرار گرفته و از مهم‌ترین گیاهان دارویی است که در تمام گروه های سنی مورداستفاده قرار می‌‌گیرد. ازاین‌رو با بررسی دقیق تر در منابع طب سنتی و متون کهن بر روی گیاه آویشن، می توان به فرآورده های دارویی نوین و اثربخشی از این گیاه دست‌یافت.