واکاوی سیر تحول رویکرد آموزش معماری در دوران معاصر ایران (بررسی ابعاد ذهنی و عینی در آموزش معماری معاصر ایران)

دیرزمانی است که معماری و آموزش معماری در غرب مرحله ی تکامل و دوران سنتی خود را پشت سرنهاده و پای به مرحله تحول گذاشته است. معماری و آموزش معماری ما اما سرگردان در میان این دو مرحله با نگاهی به گذشته و معماری سنتی آن و نگاهی به غرب و معماری متحول آن دوران بلاتکلیفی خویش را میگذراند. رویکرد آموزش معماری به دلیل ساختار چند بعدی آن، دارای پیچیدگی و ابهام بوده و به دلیل تنوع تعاریف، ابعاد، مقیاس ها و شاخص های مطرح شده در بین اندیشمندان، به منظور استفاده در سیاست گذاری های کلان، نیاز به بازشناسی دارد. در این پژوهش ابتدا با ارائه تحلیلی از فرآیند تحول معماری و آموزش آن در دوران معاصر ایران آشنا خواهیم شد و سپس با نگاهی تطبیقی به شناخت گرایش غالب نسبت به رویکرد ذهنی، عینی ویا عینی-ذهنی آموزش معماری در دوران معاصر خواهیم پرداخت. براساس یافته های پژوهش نتیجه گیری می شود که رویکرد عینی-ذهنی مقدار ناچیزی از رویکردهای معاصر نسبت به آموزش معماری را به خود اختصاص می دهد و این درحالی است که در معماری فضای بحث تئوری نیست و باید به واقعیت برسد و محصولی با ماهیت «عینی-ذهنی» حاصل شود.