بررسی ساختار حرارتی شهرها و ارائه راه کار اصلاحی

در شهرها نوع ساختار حرارتی وابستگی زیادی به کاربری شهری دارد. در این مقاله به بررسی ساختار دمایی شهر ها و ارائه روشهایی نوین به منظور بهبود ساختار حرارتی پرداخته شده است. ازجمله این روش ها، نگرش مهندسی به فضای سبز شهرها می باشد معمولا طراحی فضای سبز شهرها بدون مطالعات مهندسی صورت می پذیرد. در صورتی که می توان با مدل سازی جریانات هوای شهر با توجه به وضعیت توپوگرافی زمین و جهت وزش باد، محلهایی را به فضای سبز اختصاص داد که در معرض بیشترین جریانات هوا باشند و راندمان عملکرد آنها در خنک کردن شهرها چندین برابر شود. این رویکرد جدید از منظرسازی سبز می تواند تا حدود 25-30% از هزینه های گرمایی در طول فصول سرد و هزینه های برودتی را در طی فصول گرم کاهش دهد. مهم ترین اثرات فضای سبز در شهرها،تعدیل دما، افزایش رطوبت نسبی، لطافت هوا و جذب گرد و غبار و تولید اکسیژن است به همین خاطر فضای سبز هر شهر به مثابه ریه های تنفسی آن شهر بشمار می رود . طبق بررسی های کارشناسان، استاندارد بین المللی فضای سبز برای هر فرد بین 15 تا 50 متر مربع و به طور متوسط 30 متر مربع می باشد. روش دیگر کاهش مصرف انرژی در ساختمان ها است. در ساختمان ها مصرف بالای انرژی می تواند تولید گرمای بیشتر و در نتیجه تشدید اثر حرارت جزیره ای را به دنبال داشته باشد. از روشهای دیگر بهبود ساختار حرارتی می توان به استفاده از مصالح ساختمانی با ضریب سپیدی بالا و مدیریت ترافیک شهری اشاره نمود.