شناسایی قراردادهای متضمن تعهد به نتیجه در حقوق ایران و انگلیس

تعهد به نتیجه ، نوعی از تعهد است که در آن، متعهد، نه تنها مکلف است زمینه ها و مقدمات لازم برای تحقق نتیجه و هدف نهایی مورد نظر طرف متعهدله را فراهم آورد بلکه موظف است آن نتیجه را عملاً و به صورتی که مورد نظر متعهدله است محقق سازد. همچنین در صورت به نتیجه بودن تعهد و در فرض عدم ایفای تعهد از جانب متعهد، تقصیر وی مفروض است و لذا متعهدله نیاز به اثبات تقصیر وی ندارد. مصادیق و نمونه های از قراردادهای متضمن تعهد به نتیجه وجود دارد که در همه این قراردادها، تعهد متعهد در برابر متعهدله، به نتیجه بوده و لذا در صورت عدم ایفای تعهد از جانب متعهد، تقصیر وی مفروض است و او تنها زمانی می تواند از مسئولیت و ضمان رهایی یابد که وجود قوه قاهره خارج از اراده خویش را به اثبات برساند. در اینگونه مصادیق موارد اشتراک و افتراق میان نظام حقوقی ایران و نظام حقوقی انگلستان در باب شناسایی قراردادهای متضمن تعهد به نتیجه وجود دارد مهم ترین موارد تمایز را میتوان عبارت دانست از نقش پررنگ تر عرف در قراردادهای پزشکی ترمیمی و زیبایی در حقوق انگلستان نسبت به حقوق ایران وشناسایی تعهد به نتیجه خاص (یا تضمین) در حقوق انگلستان و عدم شناسایی این مفهوم در حقوق ایران. در عین حال، با مطالعه قوانین مربوط، می توان موضع حقوق ایران در قراردادهای انتقال تکنولوژی و تعهدات موجود در این قراردادها را به دلیل کمتر بودن موارد معافیت از مسئولیت، قابل دفاع تر از موضع حقوق انگلستان ارزیابی کرد.هدف از نگارش این پژوهش مقایسه مصادیق تعهد به نتیجه در نظام حقوقی ایران و انگلستان است و با روش توصیفی تحلیلی به این امر اهتمام ورزیده شده است.