ارزیابی شاخص های اضطراب بر اساس نشانگرهای زیستی و عصب شناختی

هدف مقاله حاضر، ارزیابی شاخص‌‌های اضطراب بر اساس نشانگرهای زیستی و عصب‌شناختی است که می‌‌‌‌‌‌‌‌تواند در پیشگیری از اختلالات اضطرابی موثر واقع‌‌‌‌‌ شود. روش پژوهش از نوع کمی و همبستگی است. نمونه گیری به شیوه هدفمند، شامل 26 بزرگسال در بازه سنی 16 سال به بالا که در سال 1400 به ‌یکی از مراکز خدمات تخصصی روان شناسی در منطقه 3 شهر تهران مراجعه نموده‌اند. به منظور گردآوری اطلاعات از ابزارهای توالی‌یابی dna، الکتروانسفالوگرافی کمی (qeeg) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (dass-21) استفاده شد. پس از اجرا ، داده‌‌های خام برای تجزیه و تحلیل وارد نرم افزار spss شد.‌ یافته‌‌ها حاکی از آن بود نشانگرهای عصب شناختی قادر به ارزیابی اضطراب بوده اما نشانگرهای زیستی به میزان ناچیز در شناسایی اضطراب نقش داشتند، بنابراین یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد نقش فاکتورهای محیطی در بروز اضطراب از عوامل وراثتی و ژنتیکی بیشتر است.