بررسی فقهی حقوقی منع ازدواج با فرزندخوانده

حقوق خانواده یکی از مهم ترین زیر مجموعه های حقوق مدنی می باشد. وجود کودکان بی سرپرست و بدسرپرست و لزوم رسیدگی قانونی به وضعیت ایشان، موجب افزایش اهمیت مباحث فرزندخواندگی و سرپرستی در حقوق خانواده می گردد. قانون گذار ایران در سال 1353، قانون حمایت از کودکان بدون سرپرست را به تصویب رسانده و مجددا به منظور پویایی و رعایت تناسب زمانی قانون، درسال 1392 اقدام به تصویب قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی-سرپرست و بدسرپرست نمود. یکی از مهمترین نواقص این قانون که در تبصره ماده 26 بیان شده است بحث جواز ازدواج سرپرست با فرزند خوانده است . چرا که با هدف اصلی قانون که تامین نیازهای مادی و معنوی کودکان و نوجوانان و همچنین با مصلحت خانواده و عرف و اخلاق حاکم بر جامعه و خانواده در تعارض است. در این مقاله که به روش توصیفی- تحلیلی و به صورت کتابخانه ای انجام شده است ابتدا به بیان کلیاتی در رابطه با فرزندخواندگی و حکم فقهی ازدواج با فرزند خوانده و همچنین دلایل فقهی و حقوقی موافقان و مخالفان ازدواج با فرزند خوانده پرداخته می شود و در پایان با توجه به پیامدهای منفی حکم جواز ازدواج با فرزندخوانده به ارائه پیشنهاداتی برای منع حقوقی این ازدواج و جلوگیری از این پیامدها پرداخته می شود.