مسئولیت دولت‌ها به همکاری بین المللی برای رعایت حق بر سلامت همگانی

حق برسلامتی، طیف وسیعی از حق‌ها را گردهم آورده است که هر کدام نقشی انکارناپذیر در تحقق آن ایفا می‌کنند. براین اساس، برخورداری از آب آشامیدنی سالم، غذای کافی و مقوی، محیط زیست پاک و... مقوم ذات سلامتی انسان به شمار می‌روند. در کنار این مسئله، برخورداری از حق حیات بدون برخورداری از سلامتی جسم و روان بی معنا خواهد بود. تعهد به همکاری بین المللی هم که به عنوان سازوکاری تکمیلی جهت توانمندسازی و بالا بردن ظرفیت‌های اقتصادی و فنی دولت‌ها در میثاق مطرح گردیده است، بیشتر به یک توصیه می‌ماند تا تعهدی حقوقی، هر چند که در یک سند بین المللی الزام آور ذکر شده است. مشخص نیست که اگر دولتی با وجود برخورداری از امکانات لازم، نسبت به انجام این تعهد بی وجهی نشان دهد، چه مسئولیتی متوجه او خواهد شد. در اسناد بین المللی منظور از سلامت هم سلامت جسم و هم سلامت روان است و بعضاً در کنار این دو، سلامت اجتماعی و معنوی هم به کار رفته است و این اسناد تمتع هر کس را از بهترین حالت جسمی و روانی ممکن الحصول بدون در نظر گرفتن تفاوت‌های نژادی، مذهبی، باورهای سیاسی، شرایط اقتصادی و اجتماعی به رسمیت می‌شناسند و تدابیری که دولت‌ها باید برای استیفای کامل بهداشت و سامت و تامین امکان یک زندگی سالم اتخاذ کنند بیان می‌دارد. در این راستا دولت‌ها را ملزم به اتخاذ اقداماتی در حوزه وسیعی کرده که برخی از این تعهدات مستلزم اقدام فوری دولت‌هاست و برخی دیگر در طول زمان تحقق می‌یابند. در این بین لزوم توجه خاص دولت‌ها به اقشار و گروه‌های آسیب پذیر بیش از سایر افراد مورد تاکید قرار گرفته است. امروزه رعایت حق بر سلامت و بهداشت عمومی به مثابه یک تکلیف جمعی به شمار می‌آید به طوری که حمایت از موازین آن تا مرز تعهد به نتیجه گسترش یافته است. در این میان تعهد به همکاری بین لمللی دولت‌ها در راستای استقرار آرمان‌های عام بشری، پیش شرط هرگونه اقدام موثری در زمینه مقابله با چالش‌های انسانی دنیای معاصر است. آنچه که به عنوان ضرورت اجتماعی و الزام حقوقی بیش از پیش مطرح است، آن است که همکاری میان دولت‌ها بایستی در قالب مسئولیت حقوقی نهادینه گردد. در اصل تعهد به همکاری برای دولت‌ها در راستای اجرای یک سلسله اعمال هماهنگ برای رسیدن به یک هدف مشترک است.