قاعده انگاری قاعده عدم دلیل دلیل علی عدمه و کار برد آن در حقوق

قاعده انگاری در فقه و حقوق برگرفته از احادیث و آیات قرآن یا سیره علما میباشد و از این رو پژوهش پیش رو قاعده انگاری از حدیث و سیره علما و استدلال استفاده شده است ، لکن قاعده عدم دلیل یعنی اینکه اگر چیزی دلیل آن در مقام اثبات نباشد، نمی توان آن را پذیرفت و همین دلیل است بر اینکه آنچیزی وجود ندارد و از این رو فقها ودانشمندان برای عدم پذیرش سخن دیگران که دلیل علمی ندارد از این قاعده برای رد سخن مخالف استفاده میکنند. در حقوق نحوه کاربرد آن به این نحو است ، در جایی که در طرح دعوا ادله کافی برای اثبات مدعی ندارند ، اول قبل از طرح دعوا فحص برای اماره قانونی و یا قضایی وجود داشته باشد و اگر ادله یافت نکردند قضات ان دعوا را نپذیرند و قرار رد دعوا صادر کنند و در شکایت در صورتی ادله نباشد ، اصل برائت را صادر کنند و همین باعث میشود که اشخاص باید ، ادله برای اثبات ادعای خود داشته باشند و نتیجتاً این میشود که اشخاص طرح دعوای واهی یا شکایت واهی انجام ندهند و همین جهت به دنبال قاعده انگاری برای عدم دلیل پرداخته شده است، البته این قاعده قابلیت تجمیع با دیگر قواعد فقهی و حقوقی نیز دارد که می توان از قابلیت های این قاعده آن را پنداشت .