بررسی گونه‌های اطناب در قصه‌های مجید

«اطناب» یکی از موضوعات علم معانی است و منظور از آن درازگویی و ادای مقصود به بیشتر از عبارت متعارف و معمول به اقتضای مقام است. در کتب «معانی» گونه‌هایی از اطناب معرفی و شرح شده‌است. اغلب قصه‌ها اطناب دارند و هوشنگ مرادی‌کرمانی هم در قصه‌گویی با صبر و حوصله‌ای مثال‌زدنی تمایل خود را به اطناب، بسط مطلب و توصیف‌های دقیق، نشان داده و از اطناب‌های موجود در زبان و فرهنگ عامه، به نحو احسن استفاده کرده است. در این ،تحقیق قصه‌های مجید بررسی شد تا روشن گردد هوشنگ مرادی کرمانی در این کتاب به چه اندازه از اطناب استفاده کرده‌است و کدام‌یک از گونه‌های اطناب در این کتاب بیشتر دیده‌ می‌شود. این تحقیق که از نوع کتابخانه‌ای است و به شیوۀ توصیفی‌تحلیلی ارائه می‌شود، به بررسی گونه‌های اطناب در چهارده قصۀ اول از قصه‌های مجید می‌پردازد. نتیجۀ تحقیق نشان داد که باهم‌آیی کلمات معطوف، تکرار، کلمات و ترکیبات مترادف، جملات مترادف، ایضاح بعد از ابهام، ذکر خاص بعد از عام، جملۀ معترضه، بدل و تعلیل از گونه‌های اطناب در قصه‌های مجید است. همچنین این پژوهش روشن ساخت که هوشنگ مرادی کرمانی از اطناب برای دقیق‌تر شدن شخصیت‌پردازی و فضاسازی و بلیغ ساختن زبان و بیان داستان بهره برده‌است