بررسی مولفه‌های نوستالژی در شعر محمدعلی بهمنی

نوستالژی که نام دیگر آن غم غربت است، در اصطلاح عبارت است از حسرت زیاد نسبت به گذشته و دلتنگی برای روزهای سپری شده و هرآنچه از دستِ آدمی رفته است و دیگر در دسترس نیست که به تعبیری می توان آن را بیان حسرت و درد و رنج ... دانست. اگرچه این عنوان به تازگی در ادبیات و شعر شاعران وارد شده است، اما این حسِ حسرت و ابراز دلتنگی در شعر فارسی از دیرباز بازتاب داشته است. محمدعلی بهمنی از جمله شاعران خوش‌ذوق و پر عاطفه ی معاصر است که بیان این حس و حسرت ها در اشعارش قابل مشاهده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی انواع نوستالژی در شعر بهمنی است. اما یافته های این پژوهش ناظر برآن است که محمدعلی بهمنی در اشعارش به نوستالژیِ احساس غم و غربت درونی، گله و شکایت از روزگار و محبوب و همچنین دوری از وطن و زادگاه اصلی خود، که در بخش نوستالژی خاطره ی فردی آمده است توجه بیشتری کرده و میزان بسامد این اشعار نسبت به سایر نوستالژی های کاربردی و خاطره ی جمعی، نمود بیشتری داشته است. نویسندگان مقاله در صددند تا با رویکردی پژوهشی با روشی تحلیلی و توصیفی به بررسی انواع نوستالژی در شعر بهمنی بپردازند.