تاثیر عناصر داستان بر تاویل پذیری در زنده به گور صادق هدایت

زنده به گور عنوان داستان کوتاهِ بلندی از صادق هدایت است که با به تصویر کشیدن برشی از رنج های آدمی و تاکید بر دشواری زندگی آدمی، اثر داستانی خود را خلق کرده است. نگارندگان در این پژوهش با تحلیل عنصر داستان از جمله: درونمایه، شخصیت، دیدگاه، صحنه و فضا، لحن، زبان، سبک و تکنیک به تناسب میان عناصر داستان و ارتباط بین آن ها در ساحتی مکالمه ای پرداخته اند. بررسی این عوامل منجر به کشف متون نوشتنی می شود، متنی که خواننده در آن حضوری فعال خواهد داشت. صادق هدایت این قابلیت تاویل پذیری را در زنده به گور با تکیه بر عناصر داستان ایجاد کرده است. از جمله ی نتایج به دست آمده از این پژوهش این است که یک داستان ممکن است در یکی از عناصر داستان برجسته باشد و در پرداخت به دیگر عناصر داستان رنگ کمتری به اثر خود داده باشد، اما در داستان کوتاه با توجه به اینکه مجالی برای پرداخت به شخصیت، تغییر لحن، تغییر زاویه ی دید و تعدد نقطه ی اوج نیست؛ اما صادق هدایت با پرداخت به شخصیت ها به شیوه ی غیرمستقیم و تغییر لحن، داستان را به داستان کوتاهِ بلند تبدیل می کند و قابلیت تاویل پذیری را در باب شخصیت ها و دیالوگ های آنان با توجه به تغییر لحن ایجاد می کند.