احمدرضا احمدی، شاعر روایت‌های سوررئالیستی

احمدرضا احمدی، یکی از نمایندگان جریان شعر «موج نو» است. شعری که در آغاز دهه‌ی چهل شکل گرفت؛ طرفدارانی یافت و با اوج گرفتن مبارزات سیاسی علیه حکومت پهلوی و بی‌اعتنایی ناشران، منتقدان و مخاطبان به محاق رفت. بعد از انقلاب 1357 و اتمام جنگ و فروکش کردن التهاب‌های سیاسی و حماسی، برخی از اصول این جریان شعری مورد توجه شاعران آوانگارد دهه‌ی هفتاد قرار گرفت و شعرهای احمدی این بار مورد اقبال ناشران واقع شد. البته وقفه‌ی ایجاد شده در سرایش شعر در دهه‌ی پنجاه و عدم اقبال عمومی در دهه‌ی شصت، مسیر فعالیت شعری احمدی را تغییر داد و باعث شد که او از معیارهای شعرش عدول کند. هدف از این مقاله که به شیوه تحلیل محتوا انجام شده است، بررسی روایت در شعر احمدی است. روایت‌ در شعرهای او بیشتر بر مبنای «طرح داستانی» است. داستان‌هایی که بیشتر در فضای سوررئالیستی رخ می‌دهند و تابع منطق و قواعد دنیای واقعی نیستند. این امر، امکان گردآوری زمان‌ها، مکان‌ها و شخصیت‌های گوناگون را در یک شعر، و چه بسا در یک بند از شعر، فراهم می‌کند. او در اغلب شعرها با حرکتی غیرمنتظره از یک فضا و موقعیت به موقعیت دیگر می‌رسد و امکان برداشت‌های مختلف از شعر را فراهم می‌کند. این کار به او امکان می‌دهد قصه‌ها، خاطره‌ها و خواب‌های خود را نیز شاعرانه روایت کند.