بازخوانی شعر عاشورایی شهریار و جواهری با تاکید برکارکرد عاطفی زبان در شعر

شهریار غزل سرای معاصر فارسی و محمد مهدی جواهری شاعر عراقی، دو چهره برجسته در ادبیات معاصر به شمار می روند. سروده های عاشورایی این دو، گویای پیوند ژرف آنان با باورهای دینی است، این مقاله با روش توصیفی –تحلیلی و با تاکید بر کارکرد عافی زبان، شعر عاشورائی این دو را بررسی و با هم مقایسه نموده است و در صدد پاسخ گویی به این پرسش است که هر کدام از آن دو، در حادثه کربلا چه دیده اند و چه چیزی را برجسته نموده اند؟ نتایج پژوهش، تاثیر حالت های روحی شاعر در خلق اثر را به وضوح نشان می دهد. مرثیه هایی شهریار سرشار از حزن و اندوه است که با قلبی شکسته، ژرفای این فاجعه دلخراش تاریخ بشر را بازتاب داده، اما فضای حاکم بر شعر عاشورایی جواهری به کلی متفاوت است، در شعر جواهری، بخش حماسی این حادثه ی عظیم، به قدری برجسته شده که روح مخاطب را سرشار از شور و شعف می کند. اولی وصف یک فاجعه و دومی شرح یک حماسه است. در هر کدام، عاطفه شاعر چنان با موضوع گره خورده که گویی این حادثه، آن حادثه نیست.