بررسی و تحلیل سبک شناسی لایه های زبانی غزلیات فیضی دکنی

ایران و هند، دو ملت دیرینه و با پیشینه‌ای درخشان و پر بار از علم و ادب و فرهنگ و هنر هستند. این دو ملت که به سبب برخاستن از ریشۀ مشترک نژاد هند و ایرانی و نیز هم‌جواری جغرافیایی در طول تاریخ در حال تبادل مداوم با یک‌دیگر بودند؛ در دورۀ اسلامی، فصل جدیدی از داد و ستد های ادبی، هنری، علمی و فرهنگی را گشودند. با پیشروی‌های صفاریان و به‌ویژه غزنویان در سرزمین هند و سپس بنیادگذاری سلسله‌های فارسی‌زبان در آن سامان، مانند سلاطین غوری، لودی، بهمنی، سوری، قطب‌شاهی، عادل شاهی، نظام‌شاهی، الیاس‌شاهی و سرانجام تیموریان هند، زبان فارسی تبدیل به زبان ارتباط جمعی و زبان ادبی هندوستان شد. در زمان تیموریان هند با مهاجرت وسیع ایرانیان به هندوستان و آمیزش ادب و هنر ایرانی با فرهنگ هندی، سبکی تازه با نام سبک هندی پدید آمد. فیضی دکنی، ملک‌الشعرای دربار اکبرشاه تیموری، از پیشگامان این سبک بود. شعر او اگر چه هنوز رگه هایی از سبک وقوع را در خود داشت، اما ریزه‌کاری‌های طبع هندی و باریک‌اندیشی‌‌های ذهن هندیان در آن نمایان بود و مقدمه‌ای شد برای ظهور شاعرانی که در نسل‌های بعدی، سبک ویژه و محض هندی را پدید آوردند. این پژوهش به روش تحلیلی و توصیفی ، لایه‌های گوناگون زبانی غزلیات فیضی دکنی را مورد بررسی قرار داده است. در لایۀ زبان، سطوح واژگانی و نحوی بر اساس دو قاعده ی مهم زبان شناسی یعنی هنجار گریزی و قاعده افزایی و با مواردی چون هنجارگریزی صرفی، هنجارگریزی معنایی، هنجارگریزی گویشی، هنجارگریزی زبانی، هنجارگریزی نحوی، هنجارگریزی واژگانی، ویژگیهای آوایی و موسیقایی، موسیقی درونی، موسیقی بیرونی و موسیقی کناری مورد بررسی قرار گرفته است. یافته‌های این تحقیق گویای آن است که شعر فیضی در حوزه ی زبانی مجموعه‌ای معتدل از کاربرد ظرافت ها و نوآوریهایی است که در در منزلگاه نهایی خویش با تحول و تکامل، سبک هندی را موجب می‌شود.