بررسی شکوائیه درآثار خواجوی کرمانی

شکوائیه یکی ازگونه های فرعی ادبیات غنایی است که در وجود انسان به صورت فطری وجود دارد، انسان ها درمواقعی که از موضوعی نارضایتی پیدا می کنند به شکوائیه روی می‌آورند.محتوای شکوائیه برآمده از دردهای درونی و اسرار شاعر است و شاعر درآن می کوشد تا عامل رنج و آزردگی خاطر خویش را برای مخاطب روشن کند.گسترده ترین افق معنوی و عاطفی شعرفارسی، شعرغنایی است،که موضوعات فراوانی ازقبیل احساسات عاشقانه،تفکرات عرفانی و مذهبی، غم غربت، مرثیه، گله وشکایت، مسائل سیاسی و اجتماعی و.......را دربرمی‌گیرد. مقالۀ حاضر، دربردارندۀ بحثی تحلیلی در ارتباط با شکوائیه در اشعارخواجوی کرمانی است. گله و شکایت، یکی از مسائل عمده و مایه های اصلی شعرفارسی است که دراشعارخواجوی کرمانی دیده می شود،که عوامل متفاوتی همچون عوامل فرهنگی، اجتماعی و سیاسی به خصوص حملۀ مغول در روح وجان شاعرتاثیر بسزایی داشته و شاعر را برانگیخته تا دربارۀ موضوعاتی چون فقر، نکوهش چرخ، گله از معشوق، ستم حاکمان ظالم، ریاکاری زهدفروشان، تنهایی و پیری و... شِکوه سرایی کند و اندوه دل خود را از جور زمانه و اهل روزگارخویش درشعرجلوه گرسازد.در این تحقیق به بررسی انواع شکوائیه در آثار خواجوی کرمانی پرداخته شده و انواع شکوائیه ها با عناوین شکوائیه شخصی، فلسفی، اجتماعی، سیاسی و عرفانی طبقه بندی شده و سپس به تحلیل و بررسی آنها در اشعار خواجوی کرمانی پرداخته شده است. با توجه به تنوع شکوائیه ها وگستردگی آن در روزگار خواجوی کرمانی ضرورت داشت،پژوهشی در این زمینه صورت گیرد، تا با شخصیت شاعر و جامعه، مردم روزگار خواجوی کرمانی بیشتر آشنا شد.دوران خواجوی کرمانی یکی از پرآشوب ترین وفاجعه آمیزترین ادوار تاریخ سرزمین ایران محسوب می گردد و به این دلیل کمتر شاعری را می توان یافت که از اوضاع اجتماعی و فساد اخلاق مردم شاکی و گله گزار نیست.