تحلیل فرایند شوش در ساختارروایی فتح رویین‌دژ از دیدگاه نشانه معناشناختی هفت‌خوان1 اسفندیار

در گفتمان شوشی، یک اثر ادبی از حیطه صرف یک گفتمان کنشی و ساختاری فراتر می‌‌رود و روابط درونی آن را به چالش می‌کشد و بیشترین سهم در آفرینش معنا در متن به عهدۀ شوش است. نظام گفتمانی حسی ادراکی، بیانگر حضور فعّال حواس پنج‌گانه انسان در شکل‌گیری معناست و نظام تنشی عاطفی نیز به بررسی تنش‌های روحی و عاطفی شوشگرمی‌پردازد تا نقش آن‌ها را در ایجاد شرایط متفاوت معنایی تبیین کند. هدف از این پژوهش، دستیابی به روش‌های نشانه‌-‌معناشناختی روایی از دیدگاه گرمس، میزان انطباق و شناخت فنون ایجاد جذّابیت‌های روایی است. پرسش‌های اصلی جُستار پیش رو آن است که چرا ساختار فتح رویین‌دژ، تسلسلی است؟ انسجام معنایی و تعامل بین عناصر چگونه به وجود آمده است؟ و چگونه جاودانگی و قهرمان شدن را به‌عنوان کنشی ارزشمند در مسیر حرکت کنشگران نشان داده است؟ فرایند کنشی و شوشی چگونه در سیر تحوّل گفتمان دخیل است و همچنین چطور این فرایند‌ها، کارکرد ارزشی گفتمان و جریان ارزشی را که کنشگر ِشوشگر به آن وابسته است، تغییرمی‌دهد؟ فرض چنین است، نقش فرایند کنش و شوش در تغییر شرایط تحوّل گفتمان‌ها و تاثیر آن‌ها بر سبک حضور کنشگر ِشوشگر است که در گفتمان فتح رویین‌دژ با تاثیر بر تغییر در نوع احساس او روند گفتمان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و کارکرد ارزش آن را متحوّل می‌سازد و همچنین، شخصیت شوشگر از مرز یک کنشگر عبور کرده و در حیطۀ گفتمان شوشی قرارگرفته است. به این نحو که احساسات برونه‌ای او در قالب گفتمانی به ‌صورت حسی ادراکی و از طریق حسِّ دیداری و شنیداری نمود می‌یابد و تنش‌ها و احساسات درونی از طریق گفتمان تنشی عاطفی مشخّص می‌شود.