چندصدایی، ویژگی سبکی غزل‌های اولاد

شروع مبحث چندصدایی با رویکرد امروزین آن، با میخاییل باختین رقم خورد. او این اصطلاح را از حوزۀ موسیقی وام گرفت و در مطالعات ادبی خود و تحلیل رمان‌های داستایوفسکی به آن اهمیّت داد و بر آن تاکید ورزید. بحث او گسترش یافت و منتقدان فراوانی تا به امروز در حوزۀ نقد ادبی و هنری، چندصدایی و گفتگومندی را از زوایای گوناگون مطرح و تحلیل کردند. همراه با تحوّلات اجتماعی، ‌سیاسی و فرهنگی بعد از مشروطه در ایران و انقلاب ادبی نیما، حضور و اجرای چندصدایی در شعر شاعران معاصر و جریان‌های شعر امروز بنا به ضرورت‌های تاریخی، اجتماعی، فرهنگی و بر اساس کارکردهای زیباشناختی و ادبی آن، محسوس‌تر و جدّی تر خود را نشان داد. در این مقاله بر می‌نمایانیم که غزل‌های غلامحسن اولاد، غزل‌سرای معاصر،‌ همواره از صداهای گوناگون در متن و زبان خود برخوردار بوده است و شاعر با بهره‌وری از امکانات و ظرفیت‌های غزل و با تکیه به دانش و شگردهای خلّاقانة خود، حضور چندصدایی را به یکی از ویژگی‌های برجستۀ سبکی شعرش بدل کرده است. چگونگی اجرای چندصدایی در غزلِ شاعر، با تقسیم‌بندی و تحلیل محورهای آن و ارائۀ نمونه‌ها بررسی شده است.