افسر بختیاری و گونه ای الهیّاتِ عاشقانه

داراب افسر بختیاری شاعری از ایل بختیاری است.او به الهیات معتقد و باورمند است و در شعرش ، مهر پیامبر و مولای متقیان و عشق به طبیعت و انسان موج می زند. اخلاق گرایی نیز از دیگر ویژگی های اوست. در این مقاله ، مفهوم جمال و جلوه خداوند در شعر او بررسی می شود. هر انسانی شیوه و زبانِ حال خاصی برای خداشناسی دارد. جلوه خداوند در ذهن و زبان شعر شاعران نیز متفاوت است ولی در نهایت همه راه ها و گویش ها به یک واحد مطلق ختم می شود. آن نهایتی که همه ادیان و باورها بدان ختم می شود ، نزد برخی عارفان مسلمان به 'صلحِ کل' معروف شده است. مقاله به دنبال یافتنِ جلوه های مختلف خداوند در شعر داراب افسر بختیاری است و بررسی ها نشان می دهد خدایی که در شعر فارسی و لُریِ افسر ستایش می شود، کمتر رنگ گرایش های مذهبی و قومی دارد و بیشترخدایی است بی نام و نشان که در همۀ نام و نشان ها خود را می نمایاند و به تعبیری ،ذات مطلق و مطلقِ وجود است. شیوۀ این پژوهش کتابخانه ای و بر مبنای تحلیل مفهومی اشعار و دیوان فارسی و لری ِ شاعر است.در این نوشتار نخست شعر لری داراب افسر با تمرکز بر شعر «خدائیه»بررسی شده سپس مفهوم خدا در این شعر تبیین و بررسی شده است. افسر در شعر معروف «خداییه» با زبان حال خویش با زبان لری و دل نگرانی یک کوچ نشین محروم و ساده دل زبان به نقد می گشاید در این ابیات خداوند به مثابه پادشاهی مقتدر و خودخواه است که هیچ اختیاری برای انسان نمی گذارد. افسر در ابیات پایانی شعر خداییه لحن خود را تغییر می دهد او همچنان خدا را ذات مطلق می داند اراده ها اراده اوست و اما این بار نگاه قهر امیز و جبرگرایانه ندارد. خواست و اراده حق را در مسیر مصلحت بندگان می داند