تعامل شعر و معماری در تصویر سازی فضاهای شاعرانه و برانگیختگی مخاطب

ادبیات به ویژه شعر فارسی،‌ ابزاری برای بیان مفاهیم و مضامین مختلف از جمله مفاهیم عرفانی، ستایش، خیال و... بوده است.‌شعرا در تمامی ادوار پرمایه‌ترین احساس انسانی را در قالب کلام موزون و آهنگین خویش انعکاس می‌دهند. خیال‌انگیزی یکی از ابزارهای شاعران است و همین ابزار در دیگر هنرها از جمله معماری نیز به‌کار‌رفته است.‌شعر واقعیت را به تجرید می‌کشد و معماری از تجرید‌ها به سمت واقعیت حرکت می‌کند و یک احساس خیال‌انگیز را از پس خطوط به یک فضای ملموس مبدل می‌سازد. مقالۀ حاضر تحقیق میان رشته‌ای بین دو رشتۀ معماری و ادبیات است که با جست‌وجو‌ درحوزه‌های عینی هر دو پدیده، به بنیادی‌ترین وجوه مشترک معماری و شعر یعنی، خیال می‌پردازد. در این پژوهش به دنبال پاسخی برای این پرسشیم که چگونه می‌توان میان مضامین اشعار و معماری نوعی تعامل برای برانگیختن احساسات مخاطب ایجادکرد.در پژوهش حاضر اشعار و آثار معماری با در نظر گرفتن فنون شاعری با روش تحلیلی -توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.‌یافته‌ها بیانگر آن است که همان گونه که افراد گوناگون می‌توانند برداشتهای متفاوتی از شعر یکسانی داشته باشند،‌مخاطبان یک اثر معماری هم می‌توانند احساسات متفاوتی را در یک فضای عینی تجربه کنند.‌با بررسی موارد مشترک در به وجودآمدن شاعرانگی،‌مهم‌ترین عنصر،‌‌تخیل و نگاه تازه معمار به مفاهیم است.