زبان زمان و گرایش به زبان محاوره در غزل فاضل نظری

زبان، ماده اولیّه شعر است و شعر، هنری زبانی است. بر این اساس، زبان نیز همپای دیگر عناصر در شکل‌گیری و تاثیربخشی شعر، مهم است. بخش قابل توجّهی از مطالعات سبک‌شناختی شعر نیز در حوزه زبان اتفاق می‌افتد. با این که در شعر سنّتی، علی‌الخصوص غزل، گرایش به کاربرد زبان ادبی وجود داشت ولی این رویکرد در دوره معاصر، دگرگون می‌شود و شاعران معاصر، انواع واژگان معاصر ،عامیانه و بومی و ... را به ساحت شعر وارد کرده و تلاش می کنند تا زبان زمان را به کار گیرند. نظری نیز پیرو این رویکرد نوگرایانه در زبان شعر است و واژگان امروزین و محاوره‌ای در غزل او غالب است. در پژوهش حاضر بر آن شدیم تا به روش توصیفی- تحلیلی، غزل نظری را از لحاظ ظهور و نمود اجزاء و عناصر زبان معاصر و محاوره مورد بررسی قرار دهیم و مظاهر این گرایش را در شعر او مشخص کنیم. نتیجه پژوهش نشان از این دارد که نظری، بدون اعتقاد به تقسیم بندی کلمات به ادبی و غیر ادبی، زبان زمان را برگزیده و بسامد واژگان امروزین و همچنین واژگان، تعبیرات و ترکیبات محاوره ای در شعر او بسیار بالاست.