خوانش و تحلیل گفتمان های کتاب بخارای من ایل من به شیوه تاریخ گرایی نوین

تاریخ گرایی بر انعکاس تاریخ در متن پای می فشرد و حامیان شکل‌گرایی بر ادبیت متن تکیه می‌کردند و نقد نو در امریکا بر شعر تاکید داشت تا سایر متون. در این میانه بود که تاریخ گرایی نو زاده شد و توانست جزئی نگری ها و محدودیت های رویکرد های پیشین را پس زند و گستره ای فراخ را بر خوانش های تاریخی از متون بگشاید. تاریخ گرایی نو غلبه ادبیات بر تاریخ را که در نظرگاه مکاتب پیشین از اهم مسائل بود مورد انتقاد قرار داد. رابطه غالب و مغلوب را کنار زد و ارتباطی پویا بین ادبیات و تاریخ در نظر گرفت. دراین پژوهش ضمن تاکید بر مسائل بنیادین رویکرد تاریخ گرایی نوین به عنوان زمینه اصلی بحث با بهره گیری از روش تحلیلی - توصیفی سعی بر آن است که براساس زمینۀ تاریخی، عناصر متن، روایت ها و داستانهای موردنظر از منظر تاریخ گرایی نوین تحلیل و تبیین شود. در مقالۀ حاضر، پس از بررسی مبانی نظری تاریخگرایی نوین، خوانشی از کتاب زیبا و خواندنی بخارای من ایل من نوشته محمد بهمن بیگی حاصل می شودکه طّی آن، گفتمانهای دورۀ پهلوی اول و دوم و مسائل سیاسی و اجتماعی مربوط به این دوره ها با تمرکز ویژه بر مسائل فرهنگی، و باورهای ایل قشقایی و کوچ نشینان مرتبط با آنها و همچنین آموزش کشور و بویژه آموزش عشایری ایران از منظر تاریخگرایی نوین تحلیل می شود تمرکز این تحلیل بر آموزش عشایری و نحوۀ بازنمایی آن درکتاب بخارای من ایل من است.