بازخوانی شعر بهزاد کرمانشاهی با تاملی در عنصر خودتوبیخی در شعر او

استاد بهزاد کرمانشاهی، این «درویش دل ریش»، یکی از شاعران برجسته و او یکی از میراث داران شعر کهن فارسی است که تقریباً ناشناخته مانده است. معانی ژرف، استحکام در زبان و سهولت در شیوه بیان، از ویژگی های بارز شعر اوست. شعر وی به معنای حقیقی کلمه «سهل و ممتنع» است. آرمان گرایی، وطن دوستی، ظلم ستیزی از مهم ترین مضمون های شعری اوست. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی، برخی از درون مایه های شعر وی را بازخوانی نموده و کوشیده به این پرسش پاسخ گوید که فضای حاکم بر شعر او، چه ویژگی هایی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش گویای آن است که دغدغه های انسانی، عشق به میهن و بی زاری از ریا و سالوس در جای جای اشعار وی هویدا است. آرمان گرایی شاعر از یک سوی و ناکامی های مبارزات ملی طی سالیان از سوی دیگر، همواره ذهن و روان حساس شاعر را مکدر نموده و در نتیجه آن، در آن بخش از شعر وی که به بازگویی حدیث نفس پرداخته، غالباً یاسی سنگین، همراه با نوعی «خودتوبیخی» بر شعر او سایه افکنده است.