بررسی کیفی ساختمان های بلند مسکونی بر اساس مولفه های فضای باز و حیاط در معماری ایرانی

توجه ویژه به طراحی حیاط به عنوان یک فضای باز شاخص در فضاهای‌های مسکونی به عنوان محیط مشترک و جمعی، در بسیاری از گونه‌های مسکن امروزی واجد اهمیت می باشد. بنابراین، بازنگری و شناخت وضع موجود معماری حیاط، زمینه ساز طراحی آگاهانه‌تر فضاهای باز مسکونی است. بنابراین سوال مهمی که مطرح میگردد این است که، چگونه می توان با بهره گیری از مولفه های فضای حیاط در معماری ایرانی، به بازنمایی این فضاها در ساختمان بلند مسکونی دست یافت؟. به نظر می رسد، عوامل جغرافیایی، نقش اصلی و محوری در شکل گیری ساختار حیاط در معماری ایرانی داشته است، که می تواند قابلیت گسترده ای در معماری بناهای بلند مسکونی ایجاد کنند. به علاوه عوامل فرهنگی به خصوص زندگی اجتماعی در فرهنگ ایرانی، حیاط را عاملی جهت تعریف حریم و همزمان مکان اجتماع پذیر تعریف می نماید. از این رو هدف اصلی این تحقیق، بازنمایی ساختاری، با اشتراکات کالبدی از حیاط، با ساختار فضایی معماری ایران، در ساختمان بلند مسکونی می باشد. همچنین نوع روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی می باشد که از نظر شیوه ی نگرش و پرداختن به مسئله تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی و از نظر پرداختن به موضوع حیاط در معماری ایرانی تفسیری- تاریخی می باشد. یافته ها نشان از این موضوع دارند که، حیاط های در ارتفاع به ساکنین و کاربران ساختمان های بلندمرتبه مسکونی امکان برقراری ارتباط از فضاهای محصور داخلی با محیط بیرون و بهره گیری از چشم اندازها در ارتفاع را فراهم می نماید. با بالا بردن حیاط در طبقات می توان تا حدودی از مشکلات زیست محیطی ایجاد شده توسط ساختمان های بلندمرتبه را برطرف نمود.