مطالعه تطبیقی عنصر مشترک مکان در فیلم‌های سینمایی تک لوکیشن(فضای بسته) (نمونه پژوهی: فیلم‌های دوازده مرد خشمگین، طناب، ملک الموت، پنجره عقبی، امتحان)

در سال‌های اخیر نزدیکی روزافزون دو رشته هنری معماری و سینما که از خصوصیات و تاثیرات دوسویه یکدیگر کاملا آگاه‌اند به یک مبحث جدی آکادمیک تبدیل شده است. سینما به‌ عنوان یک رسانه پرمخاطب و ابزار بیانی تاثیرگذار، از طریق بازنمایی یک مکان معماری سهم مهمی را در خلق معنا، برقرای ارتباط حسی با مخاطب، بیان روایت و شخصیت‌پردازی بر عهده دارد. اما آنچه در سینمای ایران مورد غفلت قرار گرفته است نظریه‌پردازی دقیق در رابطه با تعامل میان‌‌رشته‌ای میان این دو حوزه و راه‌کارهای بهره‌گیری از ظرفیت‌های مدیوم معماری در راستای تجلی معنا در فضای حاکم بر فیلم است. هدف این پژوهش، تفکیک و یافتن عنصر مشترک مکان‌های موجود در فیلم‌های سینمایی لوکیشن بسته و تفکیک آنها و نتیجه‌گیری در مورد تاثیر مکان و نامکان بر فرد و نحوه واکنش فرد به آنها و یافتن روح مکان و پی بردن به آنها است. مطالعه حاضر پژوهشی نظری با رویکردی کیفی است که راهبرد اصلی آن شیوه تفسیری با تحلیل نشانه‌شناختی بصری است. روش گردآوری داده‌ها کتابخانه‌ای و آرشیوی؛ ابزار تحلیل کتاب، فیلم و عکس؛ و نوع یافته‌ها توصیفی-تحلیلی است. این پژوهش بر آن بود تا عنصر مشترک مکان را در فیلم های سینمای تک لوکیشن(فضای بسته) یافته و کنش و حس تعیلق بینندگان را نسبت به مکان را تبیین کند. فیلم سینمایی مکان را با نگاهی شهودی و بی‌واسطه، آن‌گونه که هست بر ما ظاهر می‌سازد، این نگاه بی‌واسطه و آشنایی زدایی شده از هرگونه عادت، اساس کار فیلم سینمایی می‌باشد، اما مکان در فیلم‌های سینمایی مورد تحلیل، به شکل نامکان ضرورت می‌یابد و یا در طی فرایندی، مکان به نامکان تبدیل می‌شود. خیلی از مفاهیم دردناک را در قالب یک مکان کوچکتر(محدود)، راحت‌تر درک می‌کنی و بهتر متوجه می‌شوی حقیقت هستی چیست.