مطالعه تاثیر اسید کلریدریک بر بتن‌های خودتراکم حاوی درصدهای بالای ترکیب پوزولان‌های میکروسیلیس و زئولیت

در سال‌های گذشته طراحی اجزاء مخلوط بتن عموما بر اساس مقاومت صورت می‌گرفته است ولی امروزه طراحی بر اساس دوام بتن نیز مورد توجه قرار می‌گیرد زیرا دوام بتن در محیط‌های خورنده با مشکلات جدی روبرو شده است. از این رو در این تحقیق آزمایشگاهی به بررسی اثر اسید کلریدریک بر خصوصیات مکانیکی و دوام بتن‌های خودتراکم حاوی درصدهای بالای ترکیب پوزولان‌های میکروسیلیس و زئولیت توجه شده است. درصدهای استفاده از ترکیب میکروسیلیس و زئولیت صفر،10، 20، 30 و 40 درصد وزن سیمان می‌باشد تا مجموعا 5 طرح اختلاط به دست آید. بر روی نمونه ها آزمایش های جریان اسلامپ و مقاومت فشاری 90 روزه انجام شد. سپس نمونه‌های مکعبی مدت 7، 28 و 60 روز در اسید کلریدریک با غلظت 5 درصد قرار داده شدند و پس از آن مجدداً مقاومت فشاری آنها اندازه‌گیری گردید تا تاثیر محیط مخرب اسیدی مشخص گردد. نتایج نشان می‌دهد که از نقطه نظر مقاومت فشاری، 20 درصد میکروسیلیس به علاوه زئولیت، حداکثر مقدار قابل توجیه در بتن می‌باشد و بیش از آن نباید مورد استفاده قرار گیرد. همچنین از نقطه نظر ویژگی‌های رئولوژیکی، مقدار پوزولان حداکثر به 30 درصد وزنی سیمان محدود گردد. از نقطه نظر دوام در برابر اسید نیز، بتن خودتراکم حاوی 10 درصد میکروسیلیس و 10 درصد زئولیت، عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهد.