تحلیل آیین ازدواج مقدّس در اسطورۀ طوفان و آفرینش پس از آنبا تاکید بر اساطیر ایرانی و سامی

هستۀ مرکزی اسطورۀ طوفان در اساطیر ایرانی و سامی، تکرار چرخۀ ازلی مرگ و رستاخیز است که آیین‌ ازدواج مقدّس به‌عنوان یکی از عوامل اصلی باروری و زایش پس از مرگ است. همین امر عامل پیونددهندۀ اسطورۀ طوفان و اسطورۀ آفرینش است. در این پژوهش بر آن هستیم به تحلیل تطبیقی آیین ازدواج مقدّس و کارکرد آن در اسطورۀ طوفان ایرانی و سامی و اسطورۀ آفرینش بپردازیم. در این راستا ابتدا به تبیین این آیین در اسطورۀ آفرینش در اساطیر ایرانی و سامی می‌پردازیم، سپس کارکرد آن را در اسطورۀ طوفان به‌عنوان الگوی تکرارشوندۀ آفرینش تحلیل می‌کنیم. به‌این‌ترتیب الهۀ زمین و الهۀ آب که در اسطورۀ آفرینش کارکرد زایایی دارند، در اسطورۀ طوفان به‌صورت ورجمکرد، کشتی و آب تجسّم می‌یابند. ازآنجاکه اسطورۀ آفرینش به‌طور بنیادین با آیین‌های سال نو و ازدواج مقدس ایزدان گیاهی و الهۀ باروری مرتبط است، خویشکاری قهرمان طوفان به‌عنوان عامل اصلی نجات تخمۀ موجودات و قرار دادن آن در کشتی و غار را می‌توان الگویی از بارور ساختن الهۀ زمین و درخت تحلیل کرد. نتایج حاصل از پژوهش، حاکی از آن است که زمین و درخت (نمود مادر-زمین و مادر- درخت)، تجسّم الهۀ مادر، عاملی سرنوشت‌ساز برای ادامۀ حیات و از رموز الگوی ازلی مرگ و رستاخیز هستند و تولد دوباره موجودات پس از طوفان، با ازدواج مقدس جفت‌های باقی‌مانده حاصل می‌شود که خود الگویی از ازدواج آسمان و زمین، ایزد و الهه باروری است و رستاخیز طبیعت و هستی را به همراه دارد.