نام‌صفت‌های حماسی فارسی میراثی از سنّت شفاهی

گزاره‌های قالبی، مهم‌ترین سازة ساختاری حماسه‌های شفاهی در سطح زبانی است. یکی از انواع این گزاره­های قالبی، نام‌صفت حماسی است. نام‌صفت‌های حماسی میراثی از سنّت حماسه‌ شفاهی است که در مرحله مکتوب شدن، شاعران حماسه‌سرا و نقّالان آن را به‌عنوان سازة زبانی‌ در گنجینه ذهن خویش داشته، هنگام سرایش حماسه، در شکل و ساخت گزاره‌های قالبی کوتاه، به‌طور طبیعی و ناخودآگاه، وارد زبان حماسه کرده‌اند. نام‌صفت‌های حماسی فارسی در سه گونة لقب، ترکیب وصفی و ترکیب اضافی معرفی شده‌اند. در این جستار، انواع این نام‌صفت‌ها در شاهنامه فردوسی، در قیاس با طومار هفت لشکر و دو حماسه متاخر برزونامه و شهریارنامه بررسی شده‌اند و این نتیجه حاصل شده، کیفیت و کمیت آن‌ها گویای این واقعیت است که فردوسی مستقیماً از منابع شفاهی روایات را اخذ نکرده، از طریق منابع مکتوب یا گنجینه ذهنی خود، از این سازه‌ها در شعر حماسی بهره جسته است.