نقد روایت­شناختی داستان ضحاک در شاهنامه و نمایشنامه شب هزار و یکم بر اساس نظریه بینامتنیت ژنت

خوانش دقیق و درک عمیق یک متن بدون در نظر گرفتن متون پیشین و هم‌زمان با آن امکان‌پذیر نیست و هیچ اثری از آثار پیش از خود مستقل نیست. موضوع ارتباط یک متن با متون دیگر نخستین بار موردتوجه باختین قرار گرفت و سپس توسط کریستوا و ژنت گسترش یافت. شباهت و همانندی ­های روایت­های نمایشنامه شب هزار و یکم بهرام بیضایی با داستان ضحاک در شاهنامه فردوسی، وجود بینامتنیت میان این دو داستان را تایید می­کند. در این مقاله با مقایسه محتوایی داستان­ها به روابط بینامتنی این دو داستان از منظر نظریه ژنت پرداخته شده و بر اساس نقد روایت­شناختی ژنت موردتوجه قرار گرفته است. نتیجه این بررسی نشان می­دهد که برای شناخت دقیق شخصیت­ها و دریافت پایان کار ضحاک، باید به شاهنامه مراجعه کرد. هیچ متنی از هیچ پدید نمی­آید و نمایشنامه شب هزار و یکم نیز از دل شاهنامه متولد شده است.