حضانت مشترک فرزندان پس از جدایی والدین با تاکید بر قوانین مالزی

در قوانین ‌بین‌المللی، حضانت مشترک برای والدین نسبت به تربیتی جسمی ‌و روانی کودک برجسته شده و مورد پذیرش کنوانسیون حقوق کودک قرار گرفته است. به نظر ‌می‌رسد حضانت مشترک در مواردی که میان والدین کشمکش‌ها و اختلافات زیادی وجود ندارد، بهترین نوع برای حضانت فرزندان است. در شریعت اسلام مفهوم حضانت مشترک به صورت صریح پذیرفته نشده است؛ با این وجود توافق و مشورت میان والدین در خصوص سرنوشت و اداره امور مادی و مالی فرزندان و تصمیم گیری درباره نحوه زندگی آنان مورد احترام و توصیه قرار گرفته است. مساله اصلی این است که آیا نهاد حضانت مشترک را ‌می‌توان با توجه به قوانین و ساختارهای حقوقی کشور ایران پذیرفت؟ آیا با ادله فقهی و حقوقی ‌می‌توان این نهاد را در حقوق داخلی به رسمیت شناخت؟ در این نوشتار، ضمن توضیح حضانت انحصاری و مشترک رویه قضائی کشور مالزی به عنوان کشور اسلا‌می ‌مورد بررسی قرار ‌می‌گیرد. این کشور نیز مانند اسناد ‌بین‌المللی مصلحت کودک را در تما‌می‌تصمیم گیری‌های قضائی مورد توجه قرار ‌می‌دهد؛ اما هیچ مقرره و دستورالعمل خاصی در مورد اعمال آن در حقوق مالزی وجود ندارد. مبهم بودن قانون و فقدان رهنمودهای مناسب در رابطه با حضانت مشترک، راه را برای دادگاه‌ها برای صدور تصمیمات متناقض باز ‌می‌کند و این مسئله نیز اغلب منجر به تصمیم گیری به نفع حضانت انفرادی ‌می‌شود. فقدان قوانین مشخص در این باره نیز باعث ایجاد مشکلاتی برای فرزندان شده است؛ زیرا والدین تمایل دارند به جای تمرکز بر رفاه کودکان، بر درگیری‌های خود تاکید کنند. در این نوشتار حضانت مشترک پس از جدایی میان والدین در ایران و بررسی تطبیقی در کشور مالزی به عنوان کشوری اسلا‌می ‌مورد بحث قرار ‌می‌گیرد. از آنجایی که مالزی از یک سیستم حقوقی دوگانه استفاده ‌می‌کند، این مقاله همچنین استفاده از اصل حضانت مشترک را در هر دو سیستم بررسی ‌می‌کند.