راهبردهای حقوقی ایران درباره سازش در دعاوی خانوادگی با تاکید بر رویکرد پیشگیرانه

در قوانین کشور ایران از دیرباز حل و فصل اختلافات از طریق صلح و سازش مورد تاکید بوده است. اهمیت این مسئله به قدری برای مقنن ملموس بوده که اقدام به تشکیل نهادهای حل اختلاف با هدف برقراری صلح و سازش میان افراد نموده است. ختم اختلافات، بویژه در دعاوی خانوادگی از طریق صلح و سازش همواره موجبات اقناع وجدان طرفین مصالحه را فراهم می‌کند؛ چرا که این افراد با اراده خود اقدام به سازش نموده و حاکمیت اراده در اکثر موارد با شوق درونی همراه خواهد بود. در قوانین ایران، توجه ویژه‌ای به صلح و آشتی به هنگام وقوع اختلافات و دعاوی خانوادگی شده است و این خود موجب استحکام روابط خانوادگی می‌گردد و تمام تلاش مقنن بر این است که اختلافات زوجین، پیش از صدور رای دادگاه به صلح و سازش منجر شود. در همین راستا نتایج این پژوهش نشان می دهد در دعاوی خانوادگی، سازش مطلوب طرفین است و عموما افراد، روش میانجیگری را عادلانه تلقی می کنند؛ حتی در اکثر موارد پس از انعقاد سازش‌نامه، طرفین دیگر به دادگاه مراجعه نمی‌نمایند. اگرچه در قوانین ایران راهبردهای مناسبی پیش بینی شده است ولیکن رویکرد پیشگیرانه جهت حل و فصل دعاوی خانوادگی بسیار کمرنگ می باشد.